Ένας μήνας, πέντε δίσκοι: μουσική για το Φλεβάρη από τους παραγωγούς του Radio Reboot!
Καλλιτέχνης: Alfa Mist
Δίσκος: Antiphon
Έτος: 2017
Βγήκε το 2017. Φρέσκος, και ταυτόχρονα ώριμος. Κοιτάζει κλεφτά στο παρελθόν - όσο χρειάζεται για να νιώσεις ότι κάπου τον έχεις ξανακούσει, αλλά ίσως και όχι! Μπολιάζει ιδανικά την jazz αισθητική με hip hop, με τις ηχογραφημένες συνομιλίες του ίδιου του Alfa με τα αδέρφια του στο background να σε στοιχειώνουν… Το δε artwork αποπνέει την ίδια γλυκιά μελαγχολία που θα ακούσεις με το που ξεκινήσει το πρώτο κομμάτι…
Μάριος Πετρίδης (Prima Vista)
Καλλιτέχνης: The Future Sound of London
Δίσκος: Lifeforms
Έτος: 1994
We wanted to release a very immersive, mind-blowing piece of music
that was long and would deeply drench you in it...
Lifeforms was redefining 'classical ambient electronic experimental'
– that was the phrase we used.
Garry Cobain
Για τους φίλους της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, αλλά και για τους λάτρεις του ηλεκτρονικού πειραματισμού ευρύτερα, οι Future Sound of London αποτελούν έναν πυλώνα που απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα στηρίζει το οικοδόμημα με όποιο μουσικό ύφος κι αν έχουν επιλέξει να τοποθετηθούν σε κάθε τους κυκλοφορία. Όσο κι αν ψάξει ο μουσικόφιλος στον χώρο αυτόν, λίγους καλλιτέχνες θα βρει με τόσο πολυσχιδή προσωπικότητα όσο των Garry Cobain και Brian Dougans. Από το εμβληματικό Stakker Humanoid ως τους Amorphous Androgynous, στην περί τα 30 χρόνια δισκογραφία τους, θα βρει διαμάντια που εξακολουθούν να λάμπουν στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, δείχνοντας τον δρόμο που απομένει να διανυθεί, ώσπου το είδος να χαρακτηριστεί κορεσμένο.
Το Lifeforms αποτελεί ίσως ένα απ’ αυτά τα διαμάντια, ακριβώς επειδή ο πειραματισμός του δεν έγκειται στην αλόγιστη χρήση των εφέ, ή στο «με το έτσι θέλω» πάντρεμα ανομοιογενών μουσικών στοιχείων, με στόχο απλά να προκαλέσει, ή ν’ αποδείξει πως οι συνθέτες «το ‘χουν» με την jazz, την electronica και με ό,τι άλλο τους τυραννάει μουσικά. Άλλωστε το έργο το έχουμε δει να επαναλαμβάνεται πάρα πολλές φορές μέσα στον χρόνο και τ’ αποτελέσματα ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων αναιμικά, χώρια που το δίδυμο αυτό δεν είχε αλλά ούτε κι έχει ν’ αποδείξει τίποτα σε κανέναν.
Ο δίσκος αυτός που κυκλοφόρησε το 1994 με προάγγελο την κυκλοφορία του single Cascade (1993), υπήρξε ορόσημο για τον ηλεκτρονικό ήχο εκείνης της εποχής, καθώς επανακαθόρισε το επίπεδο της ποιότητας των συνθέσεων και του ήχου, μιας και η δεκαετία του ’90, σε μεγάλο ποσοστό αντιμετώπισε την χορευτική ηλεκτρονική μουσική ως παρία ή αν θέλετε ως μια μουσική που δε μπορεί να βγει από τα clubs γιατί ο μόνος τρόπος ν’ ακουστεί είναι η μεγάλη ένταση και πέραν αυτού δεν έχει τίποτε παραπάνω να προσφέρει, πλην κάποιων σημαντικών εξαιρέσεων. Κομμάτια όπως το Cascade και το ομώνυμο Lifeforms, στο οποίο συμμετείχε η Elizabeth Fraser των Cocteau Twins στα φωνητικά σηματοδότησαν μια νέα εποχή στην χορευτική ηλεκτρονική μουσική, καθώς μαζί με μερικά άλλα κλασσικά πλέον παραδείγματα, όπως το γιγάντιο Music for the Jilted Generation των Prodigy, αποτέλεσαν εφαλτήριο για να τύχει αυτός ο μουσικός χώρος της προσοχής και του σεβασμού που του έπρεπε.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι άνθρωποι αυτοί μπαίνουν εδώ και πολλά χρόνια δίπλα δίπλα με μουσικές μεγαλοφυίες όπως ο Brian Eno και οι Kraftwerk. Αν ψάξουμε το σημείο όπου η ambient, η house, η dub, η trip hop και η techno αλληλοσυμπληρώνονται, τότε σίγουρα θα το βρούμε στους FSOL. Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που σας προτείνω ανεπιφύλακτα ν’ ακούσετε τον δίσκο αυτόν, όσες και όσοι δηλαδή δεν είχατε την τύχη να τον ακούσετε μέχρι σήμερα. Για τις/τους υπόλοιπες/ους που κάπου τον έχετε καταχωνιασμένο, ίσως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να τον θυμηθείτε. Προσφέρεται για ενδοσκόπηση, ενατένιση, ονειροπόληση, χαλάρωση πρωί, απόγευμα ή βράδυ.
Βαγγέλης Παπαγιάννης (KΟΣΜΟΝόΤ)
Καλλιτέχνης: The Boy
Δίσκος: Έτοιμοι Δύο
Έτος: 2017
Το αγόρι μας συνεχίζει την ανείπωτη παράδοση του spoken word της εγχώριας δισκογραφίας με ένα άρτιο και αντιπροσωπευτικό στιχουργικό σώμα το οποίο λιπόσαρκα κρέμεται από τον μονότονο επιθετικό ρομαντισμό του μουσικού του μανδύα. Ολική επαναφορά στις καλές στιγμές του The Boy, παρά τις κακές παρέες του, και σίγουρα ανώτερος από το 'Ετοιμοι Ένα (2016).
Ιάσων Χατζηθεοδώρου (Άκλαφτοι)
Καλλιτέχνης: Ga'an
Δίσκος: Ga'an
Έτος: 2009
Ga'an είναι μια λέξη στη γλώσσα των Απάτσι που αναφέρεται στα πνεύματα-φύλακες του βουνού και τους χορευτές που γίνονται ενδιάμεσοί τους σε σαμανικές τελετές. Το ντεμπούτο του βραχύβιου progressive σχήματος Ga'an από το Σικάγο των ΗΠΑ είναι μια μουσική τελετουργία με στοιχεία krautrock/kosmische musik (θυμίζει αρκετά τους Popol Vuh της εποχής του Aguirre), ψήγματα Goblin-ικού gothic/horror prog και έμπνευση από το jazz/progressive κράμα της Zeuhl σκηνής (με σαφείς αναφορές στους Magma και ίσως στο 4 Visions των Eskaton).
Το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά σε κασέτα το 2009, για να διατεθεί στη συνέχεια δωρεάν σε ψηφιακή μορφή από τη βρετανική Records on Ribs το 2010 και τελικά σε βινύλιο το 2011 από την αμερικανική Captcha Records.
Η διαδοχή επαναλαμβανόμενων μοτίβων στα κομμάτια των Ga'an στηρίζεται σε ένα στιβαρό ρυθμικό μέρος από τους Jason Sublette και Seth Sher (σε μπάσο και drums αντιστοίχως), στα ατμοσφαιρικά pads και leads των Jeremiah Fisher (synths) και Sublette (πλήκτρα) και σε φωνητικά με εκστατική εκφορά από τη Lindsay Powell. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο μια αξιομνημόνευτη συμβολή στη διάδοση του Zeuhl ήχου στις ΗΠΑ (δίπλα στις προσπάθειες των Corima, των Vaults of Zin και άλλων). Είναι μια υποβλητική εμπειρία που μοιάζει να γίνεται περισσότερο καθηλωτική σε κάθε επανάληψη· ένα σαμανικό αντίδοτο στην οδύνη.
Μάριος Χατζημιμίκος (Εκτός)
Καλλιτέχνης: Les Troubadours Du Roi Baudoin
Δίσκος: Missa Luba
Έτος: 1958
Πλησιάζει Σαρακοστή και το Let Me Ride αν και άπιστο προτείνει έναν κλασικό δίσκο θρησκευτικής μουσικής από το Κονγκό. Παραδοσιακοί αφρικάνικοι ρυθμοί, μπόλικα κρουστά και μια χορωδία παιδικών φωνών που στοιχειώνουν. Το πιο γνωστό κομμάτι είναι μάλλον το Sanctus, το οποίο παίζει στην ταινία If (1968) του Lindsay Anderson σε κάποιες φοβερές σκηνές, όπως είναι εκείνη της πάλης στην καφετέρια... Μήπως να δείτε και την ταινία;
Αγγελική Καράμπελα (Let Me Ride)