Η άνοιξη κάποτε τελειώνει... η μουσική ποτέ. Τρεις προτάσεις δίσκων για τον Μάιο από τους παραγωγούς του Radio Reboot!
Leftfield - Leftism
1995
Οι Βρετανοί Neil Barnes και Paul Daley σχημάτισαν το γκρουπ το 1990 και σχεδόν αμέσως άρχισαν να δίνουν δείγματα γραφής για το τί επρόκειτο ν’ αφήσουν ως παρακαταθήκη στον κόσμο της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής. Έχοντας ως οδηγό τους τις εμπνεύσεις και το πάθος τους για το χορό, με καθαρές επιρροές από τα reggae sound systems και τον πρώιμο και τραχύ ήχο της hip hop, συνέλλεξαν ήχους από την house, το balearic ιδίωμα, την ambient, τη dub, την techno, ακόμα-ακόμα και στοιχεία της αφρικανικής μουσικής, δένοντάς τα σε συνθέσεις που αν και κατά βάση χορευτικές, υπήρξαν βαθύτατα εγκεφαλικές.
Στον συγκεκριμένο δίσκο στέκεται αδύνατο για τον ακροατή να διαχωρίσει όλους αυτούς τους ήχους, αλλά του είναι ξεκάθαρο, απ’ τις πρώτες νότες, ότι οι Leftfield έφτιαχναν με μεγάλη αγάπη τις συνθέσεις τους. Αφοσιωμένοι στο να αποδώσουν όλα τα στοιχεία που πάντρευαν ως ένα αδιαίρετο σύνολο, ως ένα δείγμα αναγνώρισης της ιστορίας της μουσικής και ιδιαίτερα της μουσικής που σηκώνει τον κόσμο να χορέψει. Τα Cut for Life, Black Flute, Melt, Original, Storm 3000, Release the Pressure, Inspection (Check One) είναι ίσως από τα κομμάτια του δίσκου που αφήνουν ανεξίτηλο το μουσικό στίγμα των Βρετανών. Κομμάτια που μνημονεύονται και χορεύονται ακόμα, άρτια συνθετικά, που μεταφέρουν εικόνες από μια άλλη πραγματικότητα, υπαρκτή, αλλά αόρατη για τον άνθρωπο που έχει αποκοπεί απ’ τη φύση, τον έρωτα, την αγάπη για τον νυχτερινό ουρανό και το πάθος για τη ζωή.
Ακούστε τον με κλειστά μάτια, χορέψτε τον με ανοιχτά χέρια, κατανοήστε τον με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλια.
Βαγγέλης Παπαγιάννης - ΚΟΣΜΟΝόΤ
The Last Drive - The Last Drive
2018
H βόλτα κρατάει. Περίπου εννιά χρόνια μετά από το προηγούμενο άλμπουμ τους, οι The Last Drive επανέρχονται ορμητικά με το νέο δίσκο τους, που φέρει το όνομά τους. Σκοπός τους, για άλλη μια φορά, να ταράξουν τα νερά της εγχώριας ροκ σκηνής και όχι μόνο.
Αφού πέρασαν το μεσοδιάστημα με συναυλίες εντός και εκτός συνόρων, επιχειρούν μια αβίαστη, ανοιχτή περιπλάνηση στα μονοπάτια του rock n roll και της ψυχεδέλειας• χάνουν και ξαναβρίσκουν τους εαυτούς και τις επιρροές τους, απελευθερωμένοι από στεγανά. Οκτώ δικές τους συνθέσεις με συνολική διάρκεια 45 λεπτών, ικανές να χωρέσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα όλων μας σε μια εποχή που δοκιμάζει όρια και βεβαιότητες. Ανάμεσά τους κομμάτια που δεν έχουν παρουσιαστεί, αλλά και highlights από τις ζωντανές εμφανίσεις όπως το Always the Sun και το White Knuckles, η πρώτη εκδοχή του οποίου ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ Fascism Inc.
O δίσκος αφιερώνεται στo Drive Tribe, την κοινότητα των φίλων που στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια το γκρουπ, και στην μνήμη του αγαπημένου Fred Cole των Dead Moon, που χάθηκε πρόσφατα.
Κωνσταντίνα Κωτσιοπούλου – Αλαλούμ
Toshiya Tsunoda - Ο κόκκος της άνοιξης
2013
Για τον τελευταίο μήνα της άνοιξης το Let Me Ride προτείνει έναν δίσκο με πειραγμένα field recordings από τον μετρ του είδους, τον Ιάπωνα Toshiya Tsunoda. Τα ηχοτοπία ηχογραφήθηκαν την άνοιξη του 2012. Ο Tsunoda τα μοίρασε σε μικρότερες ενότητες, τα λούπαρε, άλλαξε τη σειρά, άφησε το τυχαίο να εισέλθει στην σύνθεση και τέλος τους έδωσε απλούς (μα τόσο ποιητικούς) τίτλους όπως: «Οι υψηλής συχνότητας ήχοι που συνέβησαν στιγμιαία όταν τα κλαδιά θρόισαν καθώς ο άνεμος τράνταξε το δέντρο». Όταν οι λούπες είναι μεγάλες σε διάρκεια οι ήχοι είναι συγκεκριμένοι και αναγνωρίσιμοι, όταν όμως η διάρκεια είναι πολύ μικρή μοιάζουν με απλούς ηλεκτρονικούς ήχους και γκλιτσαρίσματα.
Από το οπισθόφυλλο: «Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι πίστευαν ότι ο κόσμος αποτελείται από μια σειρά κόκκων χώρου και χρόνου. Όταν περπάτησα γύρω από τη χερσόνησο Miura την άνοιξη, αισθάνθηκα το ίδιο - η ποιότητα του χώρου και του χρόνου φαινόταν να σχηματίζεται από μια σειρά ηχητικών κόκκων. Κάθε τόπος έχει το δικό του μοναδικό χαρακτήρα. Θα μπορούσατε να το χαρακτηρίσετε ως μια ιδιαίτερη ποιότητα του τόπου. Ιδιαίτερη ποιότητα του ήχου...».
Αγγελική Καράμπελα – Let Me Ride